Mapa

Helena Kasperska
Las Kabacki, Park Arkadia, Wisła widziana z mostu Poniatowskiego, ul. Woronicza

_środek_
w środku mnie żyje las
spędzam w nim niemal każdy wolny dzień
wystarczy, że wysiądę na ostatniej stacji metra
las w środku mnie jest stary
chowa tajemnice, które tylko przeczuwam
wyścieła mnie mchem, wędrującymi po ziemi plamkami światła
ma kolor zielony i złoty, czasem tonie w mroku
razem z nim mieszkają we mnie leśne ptaki, lipcowe świetliki, wiatr w gałęziach i czas

_krawędź_
mieszkam blisko krawędzi
wchodzę pomiędzy drzewa za blokami i zaraz ziemia się urywa, opada w dół doliny
jestem na styku światów
ze Skarpy, jak z nadoceanicznego cypla, widać wypłukaną równinę zarosłą zielenią i domami
to oddech, uczucie jakby wychylić się z samej siebie, wejść na najwyższą górę
czekam na to
idąc w jej stronę, z daleka wypatruję prześwitów między drzewami, otwierających widok
Skarpę w tym miejscu obrasta pokrzywa
rwę ją i chowam do kieszeni płaszcza, potem parzę nią całą skórę, płuczę włosy

_nitka_
przecina moje miasto
gdy we wtorek po pracy jadę z lewej strony na prawą
magnetyzuje moje spojrzenie
poszerza niebo
wzrokiem płynę, razem z jej biegiem, z głębin ziemi, przez pół Europy
zabiera mnie w podróż
do morza, do oceanu
budzi tęsknotę za drogą, wielką wodą
wzywa, by zostawić wszystko
przestać kręcić się w kółko
ruszyć

_szpara_
okna myję jesienią
żeby lepiej było widać zza nich złocące się jesiony
w październiku powinni dawać dodatkowe urlopy na wielogodzinne kontemplowanie żółtych liści
szuranie w nich butami
nic nie jest sprawą większej wagi 

budzi mnie słońce
jeszcze bym spała, ale wiem, że one tam są
i jedyne co sensownego można zrobić z czasem
to patrzeć na nie zanim znikną
spadająca gwiazda